Planowanie spuścizny

• Zaplanuj megaevent, uwzględniając długofalową strategią oraz wizje przestrzennego rozwoju miasta.
• Myślenie o długofalowym efekcie i spuściźnie megaeventu powinno stanowić immanentną część cyklu życia projektu, rozpoczynając od fazy koncepcyjnej/aplikacyjnej.
• Rozmieść wydarzenia w różnych lokalizacjach, aby uniknąć zadeptania oraz nadmiernej eksploatacji zabytkowych miejsc.

Ponieważ megaeventy przyspieszają oraz wzmacniają procesy rozwoju miasta, planowanie takich wydarzeń należy powiązać z długofalową strategią oraz wizją przestrzennego rozwoju miasta – wszystko w celu jak najlepszego wykorzystania długofalowych korzyści płynących z megaeventu.

• Działania podejmowane w ramach organizacji megaeventu powinny stanowić część długofalowej strategii oraz wizji przestrzennego rozwoju miasta. Pomoże to uniknąć negatywnego wpływu organizacji megaeventu na obszary zabytkowe (na przykład wybudowania przeskalowanych obiektów czy niewłaściwej infrastruktury) oraz zapobiec pojawieniu się w mieście szkodliwych trendów politycznych, przestrzennych czy społeczno-gospodarczych.
• Planując wydarzenie, miasto będące gospodarzem megaeventu powinno skorzystać z podejścia wielo- lub trans skalarnego, tj. takiego, które wzmacnia materialne i niematerialne związki z całym regionem poprzez uruchomienie ponadlokalnych sieci charakterystycznych dla megaeventów.
• Wszelkie plany powinny wziąć pod uwagę krótko- i długoterminowy wpływ megaeventu na środowisko naturalne i krajobraz lokalny. Tym samym planowanie musi uwzględniać takie czynniki, jak utrzymanie zrównoważonego rozwoju czy też zminimalizowanie niepożądanych skutków mogących wpłynąć na krajobraz miejski lub dziedzictwo naturalne.

Planowanie megaeventu powinno być ukierunkowane na myślenie o jego długofalowym efekcie i spuściźnie, co stanowi immanentną część cyklu życia projektu, rozpoczynając od fazy koncepcyjnej/przygotowania wniosku. Ponadto planowanie powinno uwzględniać uzgodnione i przemyślane podejście do kwestii kultury, dziedzictwa i tożsamości miejskiej.

• Planowanie megaeventu powinno być ukierunkowane na myślenie o długofalowym efekcie i spuściźnie wydarzenia – nie tylko „twardej” spuściźnie (dotyczącej przestrzeni miejskiej i infrastruktury), lecz także „miękkiej” (program wydarzenia, podjęte działania). Planowanie powinno uwzględniać kontynuację działań również po zakończeniu wydarzenia oraz aktywności na rzecz długoterminowego utrzymania osiągniętych efektów.
• Decydenci i organizatorzy wydarzenia nie powinni w sposób instrumentalny wykorzystywać rygorystycznego harmonogramu organizacji megaeventu w celu nieprzestrzegania obowiązujących regulacji dotyczących zagospodarowania terenu bądź uchylenia się od decyzji podejmowanych przez organy powołane do ochrony i zarządzania dziedzictwem kulturowym, a dotyczących przestrzeni i obiektów zabytkowych.
• Podmioty odpowiedzialne za planowanie megaeventów oraz decydenci w obszarze dziedzictwa kulturowego powinni wypracować model współpracy i partnerstwa, którego zasadniczym celem będzie osiągnięcie politycznego konsensusu oraz wytworzenie synergii. To z kolei umożliwi przełamanie impasu, przyspieszenie procesu decyzyjnego oraz zorganizowanie wydarzenia zgodnie z planowanym harmonogramem.
• Organizatorzy powinni przeznaczyć część budżetu megaeventu na wypracowanie odpowiednich narzędzi służących planowaniu i działaniom o charakterze ochronnym i konserwatorskim.

Rozmieszczanie megaeventu w różnych lokalizacjach pomaga uniknąć zatłoczenia w określonych przestrzeniach miejskich oraz przeciwdziałać nadmiernej eksploatacji miejsc zabytkowych, a w konsekwencji także ich festiwalizacji.

• Organizacja wydarzeń w różnych częściach miasta stwarza okazję do liczniejszego uczestnictwa w nich mieszkańców, buduje poczucie dumy z istnienia określonych miejsc dziedzictwa, a ponadto stwarza nowe szanse i możliwości. Takie podejście uniemożliwia reprodukcję lub generowanie nowych nierówności między centrami miast a ich peryferiami.
• Duże wydarzenia sportowe lub inne powinny być uzupełniane o mniejsze i odbywające się w tym samym czasie wydarzenia o charakterze kulturalnym (na przykład Olimpiada Kulturalna). Działania takie przedłużają życie wydarzenia w perspektywie czasowej i przestrzennej.
• Poszerzenie ram czasowych megaeventu oraz poprawa dostępności do mniej popularnych przestrzeni kulturalnych pomagają zapobiec utowarowieniu dziedzictwa oraz disneylandyzacji miejsc zabytkowych, chroniąc tym samym ich autentyczność oraz umożliwiając utrzymanie dystansu społecznego (jeśli jest on wymagany).
• Wykorzystanie platform i technologii cyfrowych powinno zachęcać do organizacji wydarzeń mieszanych (tj. odbywających się zdalnie i tradycyjnie) w przestrzeniach zabytkowych. Wydarzenia takie przyciągają nowych odbiorców i zapewniają dystans społeczny (jeśli jest on wymagany), nie ograniczając jednocześnie partycypacji w kulturze i nie wpływając negatywnie na stosunek do dziedzictwa.
• Przestrzenie znajdujące się na wolnym powietrzu, parki oraz obszary wiejskie umożliwiają większą elastyczność w planowaniu wydarzenia. Łatwiej też dopasowują się do zróżnicowanych pod względem ilościowym grup odbiorców.